Het blijft wonderlijk dat je een stukje materiaal, of het nu  (wax)deeg,  modelleer was, gelatine of siliconen is en zodra je er met een spatel in gaat werken dat je al gelijk dat 'auw'-gevoel krijgt. 

Ooit maakte ik een 'grime' voor kindertjes tijdens een demonstratie-dag. Op het moment dat ik met de spatel ging 'snijden' kwamen de tranen al en moest het als de wiedeweerga er af... sorry, maar ik kan dan niet anders dan grinniken... ook al was het een beetje zielig ook wel..

Ik krijg altijd een soort 'spanningsgevoel'.... wat gaat het worden? Haal ik genoeg weg? Haal ik niet te veel weg? Hoe wordt het resultaat....

Een goed 'basisweefsel' heeft al nagenoeg de kleur van je eigen huid. Enige correctie is nog wel mogelijk, maar veel moet er niet meer nodig zijn. Als het 'levenloos' is,  krijg je het wél levend als je kunstbloed gaat toevoegen, maar 'kleur' an-sich krijg je er niet 'ingefrot' als het niet al vanaf het begin goed is...

Heb je een 'moeilijke' huid qua kleur, probeer dan eens een tipje 'olijfgroen' toe te voegen. Je zult moeten kijken van wat dat dan moet zijn, want brooddeeg heeft een andere mix nodig dan plastiline. 

Hoe transparanter je materiaal, hoe mooier deze bij je eigen huid past. Mijn mooiste resultaten haal ik daarom met gelatine, wax deeg en siliconen (niet te sterk gekleurd).